అదేమిటో నాకే తెలీదు…ఎందుకో తెలీదు… ఒక వ్యక్తి పరుల సేవ గురించి ఆలోచిస్తున్నప్పుడు, సేవలో నిమగ్నమైనప్పుడు… వారి మీద ఎక్కువ ప్రేమ, అనురాగం, ఆప్యాయత…
వాళ్ళతో ఎక్కువ మాట్లాడాలని…వారితోనే ఉండాలని అనిపిస్తుంది …వారి నుంచి స్ఫూర్తి పొందడం వల్లనో.. లేక మన త్రోవలోకి మరొకరు వచ్చారన్న ఆనందమో…
వారు మరల వెనుకంజ వేయకుండా ఉంచాలనే సంకల్పమో …..
ఇంకా ఎన్నో మంచి కార్యాలు చేసేలా ప్రేరేపించాలనే స్వార్ధమో…
వారి ఈ గమనం ఇంతటితో ఆగిపోకుండా, జీవితంలోని ఎలాంటి విపత్కర పరిస్థితులలోనైనా పరుల సేవలో గడిపేల,ఆలోచించేలా వాళ్ళని తీర్చిదిద్దాలనే ఆకాంక్షో …
ఇలాంటి మనసున్న మనుషుల మద్య ఉంటూ ఇంకా మహోన్నతమైన ఆలోచనల, ఆశయాల సాధన దిశగా నడవాలనే ఆకాంక్ష …
ఎక్కడ వీరు నన్ను వదిల వేల్లిపోతరేమో అన్న ఆదుర్దా …ఆందోళన ..ఆలోచన …
నన్ను నన్నుగా అర్ధంచేస్కున్న ఈ మనసుల సమూహంలో …
నా లక్ష్యాల దిశగా ఎప్పుడు నడుస్తూ ఉండాలనే స్వార్ధం …
చిన్న నీటి చుక్కల మొదలైన ఈ భావాల, భావనల అలజడిలో కొట్టుకుపోకుండా..అందరిలకాకుండా వుండాలని ఒక పక్క ….
ఇలాంటి తోడు దొరికితే జీవితంలో ఇంకా చాల చేయ్యోచు అని మరో పక్క …ఎటు పోతున్నామో తెలియని వయసు… ….ఎలా ఆపాలో తెలియని, చేతకాని చిత్రమైన మనసు ….
అది వారి మీద ప్రేమో, అభిమానమో, ఆప్యాయతో లేక పరుల సేవలో గడపాలనే నా గమ్యమో …ఇవన్ని కాక నా పూర్వ జన్మ సుక్రుతమో, తల్లి తండ్రుల పుణ్య ఫలమో … తెలీదు …
శ్రుతి మించిన ఆలోచనలు మతి మించి పోతుంటే …ఏమి చెయ్యాలో తోచక …ఎలా చెయ్యాలో తెలీక …పిచ్చి రాతలు రాస్తూ …తుచ్చమైన మనసు పడే వేదన …ఈ నా తియ్యని రోదన
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి